Jak przez mgłę pamiętam moją mamę, karmiła mnie ciepłym mleczkiem, masowała mi brzuszek, wtulałem się w jej ciepłe futerko. Świat wydawał się piękny i bezpieczny. Niestety, nie wiem dokładnie dlaczego, ale nagle wszystko się zmieniło. Nie mogłem być dłużej z mamusią, pojawił się duży człowiek i zabrał mnie do kociego bidula.

Nie jest tu źle, jest nas sporo, bawimy się, psocimy, dają nam dobre jedzenie, ale bidul to zawsze tylko bidul. Chociaż lubię się bawić jak każde dziecko, to w chwilach tęsknoty staję przy szybie oddzielającej mnie od reszty świata i wyglądam swojej mamusi. Wiem już, że ta moja nie pojawi się. Ale żyję nadzieją, że ktoś ją zastąpi. Że ktoś spojrzy na mnie kochającymi oczami i powie - to jest to! A potem zabierze mnie do domu. I będziemy już zawsze razem. Na dobre i na złe.

Kto chce odpowiedzieć na jej nieme wołanie? Osoby zainteresowane adopcją prosimy o zapoznanie się z procedurami adopcyjnymi oraz  wypełnienie ankiety przedadopcyjnej .

Fot. Juwel Fotografia