Cześć… jestem Misio 💔

Nie wiem, jak to się stało, że straciłem wszystko w jeden dzień…

Jeszcze niedawno miałem swój fotel, miękki koc, zapach kawy o poranku i głos mojej opiekunki, kiedy mówiła: „chodź, Misiu”.

Znałem każdy kąt mojego domu. Wiedziałem, gdzie pada słońce, gdzie można się schować, gdzie pachnie jedzeniem.

To był mój świat. Moje życie. Moje miejsce.

A potem wszystko się skończyło.

Znaleźliśmy się w samochodzie. Myślałem, że jedziemy do weterynarza albo w odwiedziny.

Ale drzwi się zamknęły i już jej nie zobaczyłem.

Teraz siedzę w schronisku.

W miejscu, gdzie wszystko pachnie obco, gdzie echo odbija się od ścian, a nocą słychać miauczenie innych kotów, które też coś straciły.

Boję się. Chowam się w kącie, żeby nikt mnie nie widział.

Nie dlatego, że nie lubię ludzi. Wręcz przeciwnie — tęsknię za nimi tak bardzo, że aż boli.

Ale kiedy ktoś podchodzi, serce bije mi szybciej, a łapy drżą — bo już raz zaufałem. I zostałem sam.

Wciąż pamiętam dotyk dłoni na głowie.

Pamiętam ciepło, zapach, spokój.

I próbuję zrozumieć, dlaczego już tego nie mam.

Jestem dużym kotem — prawie 10 kilogramów czułości, którą w sobie noszę.

Nie jestem zły, nie jestem dziki. Jestem tylko złamany i czekam, aż ktoś mnie poskłada.

Nie szukam wiele. Tylko jednego człowieka, który powie: „już jesteś bezpieczny”.

Jestem zdrowy, zaszczepiony, odrobaczony, wykastrowany, zaczipowany. Ma 6 lat.

Ale to, czego naprawdę potrzebuję, nie da się podać w zastrzyku ani zapisać w karcie — potrzebuję miłości i spokoju.

Może gdzieś tam jest ktoś, kto mnie usłyszy.

Kto zrozumie, że nawet duży, cichy kot potrafi mieć kruche serce 💔

Kontakt

Ola 666610062