Nie jest dziki — tylko ostrożny od zbyt wielu rozczarowań. Przyszedł do schroniska z dwoma braćmi. Oni już mają domy. On został. To kot, który ufa powoli, jakby każde zaufanie kosztowało go kawałek odwagi. Niektórzy wolontariusze mogą go pogłaskać — ale to nigdy nie jest przypadek. To chwila, którą Monte daje tylko tym, przy których jego serce na moment przestaje się bać. W jego oczach jest coś, co łamie serce: cicha nadzieja, że może tym razem nikt nie odejdzie, nie zawiedzie, nie zrani. Monte nie walczy o uwagę, nie pcha się na kolana — on jedynie czeka, aż ktoś zauważy, że najpiękniejsze dusze świecą najjaśniej wtedy, gdy obchodzi się z nimi jak z czymś kruchym. Nie prosi o wiele. Tylko o kogoś, kto zrozumie, że najdelikatniejsze koty kocha się cierpliwością.