Przerzucany między członkami rodziny i znajomymi niby miał właściciela, ale tak na prawdę wiecznie lądował na ulicy i był zgarniany przez schronisko. Po którymś powrocie, wyłapany błąkając się samodzielnie po ulicach miasta, schronisko stanęło okoniem. I tak Ares rozpoczął swoje życie na schroniskowym wybiegu.