Bosman, trochę w duchu swojego marynarskiego imienia, przemierzył chyba lądy szerokie, zanim do nas trafił. Ale jego przeszłość, jest owiana tajemnicą. Nie wiemy o nim nic. Za to Bosman chce wiedzieć wszystko. W oczy od razu rzuca się jego zaciekawione spojrzenie, bystrość i chęć eksplorowania otoczenia. Prawdziwy poszukiwacz przygód, chciałoby się rzec. Aczkolwiek mamy takie niemiłe wrażenie, że to jednak człowiek pchnął go w bezdomność, a nie tylko natura Bosmana Poszukiwacza.

Zachowanie Bosmana licuje jednak właśnie z tą naturą. Bosman gdy tylko trafił do schroniska, obwąchał wszystkie możliwe kąty i podszedł do każdego psiego kolegi w boksach obok, aby się przywitać. Także wolontariuszy, najpierw z ciekawością obwąchał, by po chwili skrócić całkiem dystans. I widać, że kontakt z człowiekiem sprawia mu frajdę, więc mamy nadzieję, że ludzie nie zdążyli bardzo negatywnie zapisać się w jego pamięci.

Po pierwszych spacerach wiemy już, że także tu Bosman wierny jest swojej naturze: węszy na całego. Spaceruje spokojnie, trochę z dala obszczekuje widziane czworonogi, ale inne mijane „atrakcje”, jak ludzie czy samochody, go nie wzruszają.

Bosman to taki pies w sam raz: przyjazny, ale nienachalny, nie za duży i nie za mały. Nie jest z nami długo, więc jeszcze wielu rzeczy nie wiemy. Ale z racji jego króciutkiej sierści i niedoboru tłuszczyku…bardzo by nam zależało, żeby do kochającego domu trafił przed zimą.