Łobuz spędził całe swoje życie w schronisku. Trafił do niego jako kilkumiesięczny zdziczały podrostek. W schroniskowych warunkach nie udało mu się w pełni otworzyć na człowieka. Na jego obecność reaguje strachem i oszczekiwaniem. Potrzebuje opiekuna, który zaspokoi jego podstawowe potrzeby bytowe. Dzięki cierpliwości i pracy behawioralnej jego niepokój może się zmniejszyć, jednak nie będzie domowym pupilem.

Łobuz ze względu na swój wiek cierpi na początki zaburzeń poznawczych oraz niedoczynność tarczycy.