Śliczna, delikatna, wrażliwa. Młoda, niewielka. W sam raz do adopcji, mogło by się wydawać. Jednak za jej życiem kryje się tajemnica, przez którą Lupita od marca 2023 r. tkwi w schronisku.

Kiedy Lupita do nas trafiła, była zamknięta w swoim psim świecie. Była nieufna, ostrożna, płoszyła się na każdy o ton wyższy dźwięk. Nie podchodziła do człowieka. Czasem, gdy w ręku pojawiał się smaczniejszy kąsek, ostrożnie zabierała go z ręki i czym prędzej się oddalała. O przypięciu do smyczy i wyjściu na spacer nie mogło być mowy.

Lupita dostała od nas czas i miejsce na to, aby oswajać się z człowiekiem, jego obecnością i dotykiem. Dotyk nie jest czymś, co sprawia Lupicie przyjemność. Wciąż kuli się na widok wyciągniętej ręki. Nie garnie się też do człowieka, nie zaczepia, nie prosi o głaskanie. Widać jednak w jej zachowaniu zmiany. Drobne, ale bardzo ważne. Od jakiegoś czasu, kiedy Lupita chce dostać coś dobrego, potrafi podejść do człowieka sama. A jeśli coś jej naprawdę smakuje, potrafi wskoczyć łapkami na kolanka.

Od jakiegoś czasu Lupita wychodzi również na spacery. Wiele miesięcy zajęło nam najpierw założenie obroży. Potem szelek. Aż w końcu podpięcie do linki. Pierwsze spacerowe kroki były trudne, stresujące. Natomiast aktualnie z każdym wyjściem poza schronisko widzimy progres w jej zachowaniu. Widać momenty, w których Lupita zapomina, że musi być czujna. Rozluźnia się, wącha. Z każdym wyjściem jest mniej zestresowana.

Lupita lubi psy i wielokrotnie obserwowaliśmy ją w relacjach z nimi na schroniskowym podwórku. Na spacerze jednak, wciąż trochę z boku, wciąż ostrożnie obserwująca. Ale widać, że obserwując, uczy się.

Lupita szuka domu, najlepiej z innym psem. Nie w budzie. Przy człowieku, który podejmie się dalszej pracy z nią. Który da czas na oswojenie się ze zwykłymi domowymi sytuacjami, który nie będzie naciskał i oczekiwał, że w momencie w którym Lupita opuści schronisko, wszystko zmieni się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Szukamy dla niej domu z innym, dobrze zsocjalizowanym psem.