Mop przeżył wielką traumę związaną z umieszczeniem go w schronisku. Wcześniej też chyba nie było lekko - okropnie bał się ludzi, smyczy, gwałtownych ruchów. Miał bardzo złe skojarzenia z dotykiem w okolicy szyi. Mop nadal odczuwa lęk w stosunku do nieznajomych, ale widać postępy - przestał się bać pracowników schroniska i wolontariuszy - sam do nich podchodzi, pozwala się głaskać, wychodzi na spacery. Zaufanie jednak zajmuje mu trochę czasu, jest ostrożny, musi się przekonać, że nic mu nie grozi. Mop powinien trafić do cierpliwych i odpowiedzialnych ludzi, którzy otworzą go na nowo na świat, nauczą, że człowiek nie stanowi zagrożenia. Wymaga pracy opartej na pozytywnym szkoleniu i budowaniu zaufania i relacji. Najlepiej, gdyby zamieszkał w domu z ogrodem i tam, gdzie nie ma dzieci i gdzie mądry człowiek nie narzucałby się psu - musi mieć swoją przestrzeń i swobodę. Mop, ze względu wiek i stan zdrowia musi przyjmować leki poprawiające pracę serca.