PIESEK OELIKS OK. 9 LAT 616093901954218 (296/23)

SZCZEPIENIA: TAK

KASTRACJA: TAK

BOKS: A 3

Profil przygotowany przez wolontariuszy schroniska.

SZYBKA ŚCIĄGA:

– wesoły, otwarty, bardzo kontaktowy

– dobrze chodzi na smyczy

– rozumie podstawowe komendy i korekty

– delikatny przy kontakcie z dziećmi, ale w ekscytacji może podszczypywać

– potrzebuje opiekuna świadomego potrzeb psa aktywnego i emocjonalnego

No cześć!

Dobrze mnie widać? Dobrze mnie słychać? No to gitara, zaczynam opowiadać.

Kiedy się urodziłem, wszyscy się zachwycali, że w mamę poszedłem. Że nos mam długi, że głowę dużą, że uszy ładnie w trójkąt się układają, że rasowy garb na kufie godny czempionów. Zdjęcia robili, w internety wstawiali, aż pojawił się ktoś, kto drogą transakcji gotówkowej (z pominięciem urzędu skarbowego) zapłacił za moją przyjaźń. Tak żem na nowe poszedł.

Dalej zdjęcia robili, dalej się zachwycali, ale… z biegiem czasu coraz mniej jakby. No i na spacerach jakoś tak mniej pysznie ze mną kroczyli. Po jakimś czasie ktoś mi powiedział, że to dlatego, żem nie tylko w mamę poszedł, ale i w tatusia, co to bulterierem nie był, a kundelkiem długim krótkołapym, co to mezalians wielki z mamą moją popełnił. Ponoć tatuś mój pieniędzy wart nie był żadnych, więc i moja wartość spadła, a moim ludziom głupio było z tego powodu.

Pewności nie mam, że moja historia była dokładnie taka, ale poznałem parę psów, które mogłyby podpisać się pod taką smutną bajką, więc zakończę ten wywód tak:

Historia jakich wiele, historia jak przypowieść z morałem – jeśli pieska chcesz mieć rasowego, poszukaj hodowcy sprawdzonego!

Teraz coś więcej o tym, kim jestem.

A poczytać warto, bo jestem wesołym, otwartym, aktywnym, proludzkim, lekko szalonym, solidnie zakręconym przedstawicielem zacnej rasy jamnikobuli! Każdy, kto mnie poznał, przyznaje: ciężko o psa, w którym radości, ufności i optymizmu byłoby więcej.

Jestem silny, ale nie nadużywam swojej siły. Na spacerkach grzecznie chodzę na smyczy, nie wyrywam się do innych psów. Bywam też niecierpliwy i zdarza mi się podszczypać opiekuna po rękach, kiedy się emocjonuję, ale też bardzo łatwo przywrócić mnie do porządku stanowczym „nie” lub „zostaw”.

Każdy przejaw zainteresowania mną ze strony człowieka jest dla mnie powodem do eksplozji radości, ekscytacji, wariackiego szczęścia, co podobno charakterystyczne dla bullowatych jest, ale też wymaga konsekwentnej nauki radzenia sobie z tymi emocjami, co bym opiekunowi na głowę wchodzić nie zaczął z miłości. Będę potrzebował przy moim boku kogoś konsekwentnego, kto zapewni mi nie tylko regularne i bogate w doświadczenia spacery, ale też i parę zajęć dla mózgu.

Także tak – oto ja!

Bardziej wyjątkowego nie znajdziesz!

I choć zakładano na początku mojej drogi przez ten świat, że będę kimś zupełnie innym, to ja w mojej skórze czuję się wyśmienicie!

Widzisz to? Bardziej unikatowego psa nie znajdziesz!

Czekam na Ciebie,

Oeliks