Z pamiętnika psa ze schroniska:

„Każdy dzień jest taki sam. Słyszę szczekanie innych psów – to pewnie ludzie przyjechali, jak zawsze, codziennie rano. Mimo tego nie mam ochoty wstawać do nich i się cieszyć. Wole leżeć w mojej budce, tutaj mam ciepło. Leżę tak sama i cichutko rozmyślam. Trafiłam tu jeszcze jako mały dzieciak. Nie pamiętam dlaczego, ale bardzo bałam się każdego, słyszałam głosy ludzi stojących obok mnie „ktoś musiał bardzo ją skrzywdzić, że tak się boi. Biedna, powinna się w tym wieku bawić…” Nie wiem nawet co oznacza to słowo „zabawa”, ale brzmi miło.

Nagle myśli znikają, słyszę tylko „Sara, chodź kochana. Sarusia no chodź się pokaż”, wychodzę wtedy powoli, niby słyszę, że to kochane panie, ale nadal coś mnie powstrzymuje przed pewnym krokiem. Gdy zobaczą, że jestem idą dalej.

Czasami przychodzą jacyś ludzie, oglądają inne psy. Zachwycają się tymi młodszymi, ładniejszymi. Zawsze boję się wyjść i pokazać, coś mi mówi, żebym nie szła. Obok mojego boksu przechodzą szybko, myślą, że mnie tam nie ma.

Raz na jakiś czas odwiedzają nas też wolontariusze – to bardzo mili ludzie. Nauczyli mnie chodzić na smyczy. Na początku bardzo mnie dziwiło co robimy. „Chodź Sara, idziemy na spacer” byłam ciekawa jak to jest, ale za bardzo się bałam sprawdzić. W końcu się odważyłam i od wtedy już za każdym razem wychodzę na spacery. Wolontariusze na spacerach starają się mnie pogłaskać, poprawić humor. Ciesze się, że jestem z nimi na spacerze, jednak nie potrafię im tego pokazać. Trochę dziwnie się czuję, bo to pierwsza rzecz, która sprawia mi radość.

Po spacerze znowu jestem w boksie i swojej budce. Chowam się w niej i znowu rozmyślam…”

Wyobraźcie sobie tyle lat siedzieć za kratami za niewinność.. Jej smutek w oczach trudno wymazać z pamięci..

Sara to sunia, która bardzo potrzebuję swojego człowieka i kochającego domu.

Ładnie i spokojnie chodzi na smyczy. Dogaduje się z psami i suczkami.

Urodziła się w około 2011 roku. Wysterylizowana, zaszczepiona i zaczipowana.

Ola 533 564 074

Kasia 507 237 447