IRA to ok. roczna, malutka sunia (waży około 5,5kg), która trafiła do schroniska w październiku 2022, po tym jak jej właścicielka zrzekła się jej z powodów finansowych. Pobyt w schronisku jest dla Iry trudnym przeżyciem. Przez pierwsze tygodnie Ira stanowczo odstraszała nas kiedy podchodziliśmy do jej kojca, a założenie linki było dla niej bardzo stresujące. Sunia robiła co mogła, żeby tego uniknąć. Obserwując jej zachowanie wydaje nam się, że nie znała wcześniej smyczy i teraz jej ona przeszkadza. Na spacerach czasem próbuje się z niej wyswobodzić, dlatego należy być uważnym. Ira jest jak słodki cukierek, tylko że w papierku, który trzeba powoli rozwijać. Pozwolić jej przyzwyczaić się do nas w jej własnym tempie. Po chwili spaceru widzimy, że Ira zaczyna nas zaczepiać. My idziemy dalej, nie odpowiadając na jej podskoki - jeśli w tym momencie kucamy i ją przywołujemy, Ira cofa się zestresowana i pokazuje, że to nadal dla niej za dużo. Idziemy dalej, Ira z entuzjazmem nurkuje nosem w stertach jesiennych liści. Uwielbia to, widać że brakuje jej regularnych spacerów. W pewnym momencie następuje przełom - Ira zaczyna sama ładować się na kolana. Pozwala nam się dotykać, a nawet założyć obrożę, z czym w boksie na początku był ogromny problem. I mimo, że widać w niej poddańcze zachowania, jak skulone przypadanie do ziemi i pokazywanie brzucha, to jednocześnie coraz bardziej pokazuje nam, jak bardzo potrzebuje obecności człowieka. Potrafi nas całkowicie rozczulić, gdy z przerażonego, kłapiącego zębami psa zmienia się w proszącego o bliskość słodziaka. Obcowanie z Irą jest bardzo satysfakcjonujące, a obserwowanie jak bardzo potrafi się zmienić w trakcie jednego spaceru dodaje motywacji do dalszej pracy. Puszczona luzem na wybiegu przez chwilę stoi przy nas niepewnie, a potem idzie pozwiedzać teren. Zachęcona biega za człowiekiem, sama przychodzi po głaski. Bardzo ważna jest też dla niej obecność innych psów - gdy była sama na wybiegu niemal non stop stała przy kratach i wyglądała za swoimi kolegami. Ze względu na to obecność psów w przyszłym domu jest mile widziana, a nawet wskazana. Ira jest psem, którego trzeba po prostu poznać osobiście, bo spędzając z nią czas sam na sam nie sposób jej nie polubić. A stres i niepewność siebie przecież można jej wybaczyć, w końcu schronisko nie jest najcichszym i najspokojnieszym miejscem. Największą pomocą dla Iry będzie po prostu zabranie jej do domu. Najlepiej do domu bez małych dzieci - Ira potrzebuje spokojnych opiekunów, którzy nie będą jej traktować jak uroczą maskotkę domu. Wymaga cierpliwości i delikatności, a na dziecięce nachalne zaczepki, gdyby nie miała możliwości ucieczki, mogłaby zareagować kąsaniem. Nie chcemy żeby została oddana z łatką psa agresywnego, bo takim nie jest. W schronisku jest po prostu przytłoczona stresem i pokazuje nam swoje potrzeby i granice. Przy odpowiednich osobach Ira na pewno błyskawicznie się otworzy i zostanie cudowną towarzyszką życia. Zdjęcie: Anna Kleszcz Opis: Julia Janczak UWAGA! Opis został sporządzony na podstawie obserwacji psa w warunkach schroniskowych. Niektóre zachowania mogą się powielać w domu, inne się ujawniać, a jeszcze inne nie powtórzyć.